Projekt techniczny willi położonej przy ul. Borowskiego 28 datowany jest na 28.08.1906 roku.
4 września tegoż roku Julius Decker - aptekarz, a zarazem przyszły właściciel obiektu - złożył podanie o wyrażenie zgody na rozpoczęcie budowy.
Prace budowlane rozpoczęły się jesienią 1906 r.
W 1907 r. sporządzono projekt ogrodzenia parceli przy Fernemuhlen-Str. 28.
W latach 30-tych XX w. właścicielem obiektu był Walter Koberstein - gorzowski fabrykant.
W 1939 r. policja budowlana wydała nakaz odnowienia zewnętrznych tynków.
Po II wojnie światowej budynek użytkowany był przez urząd miejski w Gorzowie Wlkp. jako biuro wydawania dowodów osobistych; częściowo zachowana była również funkcja mieszkalna (II kondygnacja).
W 1957 r. lokatorem był tu Wojciech Trzosek.
Obecnie budynek w całości wykorzystywany jest na cele mieszkalne i stanowi własność Janiny i Grzegorza Jaskólskich.

W sensie architektonicznym budynek stanowi typowy element zabudowy dzielnic podmiejskich czy willowych, charakterystyczny dla okresu lat 10 - 20-tych XX w.
Cechami takimi są: rozczłonkowana forma dachu z naczółkami, szachulcowa wystawka dachu dająca pożądany wówczas wyraz rustykalny, detal architektoniczny w postaci kroksztynowych zakończeń belek stropowych i płatwi więźby dachowej, wyprowadzonych poza lico budynku, forma stolarki okiennej i drzwiowej.
 
Obiekt  posadowiony jest w północnej części centrum Gorzowa Wlkp. , przy
ul. Borowskiego (dawniej Krajowej Rady Narodowej) nr 28.
Ta część miasta zapoczątkowana została w 1878 r. wytyczeniem ul. Bolesława Chrobrego, a kontynuowana była do początków XX w.

Posadzka - betonowa w sieni, w łazience posadzka z płytek ceramicznych, w hallu, przedpokoju i części pokojów parkiety dębowe; w pozostałych pomieszczeniach podłogi deskowe.
Drzwi frontowe dwuskrzydłowe, ramowo-płycinowe, zawieszone na trzpieniowych zawiasach fabrycznych. Drzwi te mają naświetla zabezpieczone ozdobnie kutymi kratami. Listwa przylgowa drzwi zdobiona motywem łuskowym. W otworze drzwiowym - ponad skrzydłami - usytuowane 8-polowe nadświetle ozdobnie żłobkowane.
Zachowana jest większość oryginalnej stolarki drzwiowej wewnątrz obiektu. W otworach drzwiowych osadzone są ozdobne płycinowe ościeżnice ze żłobkowanymi opaskami (wyłogami).
Okna czteroskrzydłowe typu skrzynkowego; skrzydła dolne bez podziałów, górne
z drobnym podziałem szczeblinowym. Otwory okienne dzielone krzyżem o żłobkowanym ślemieniu i słupku w formie kolumienki. Potrójne okno frontowego pokoju ma otwór dzielony filarkami. Pierwotnie otwory okienne wyposażone były w zewnętrzne żaluzje (prawdopodobnie metalowe).
Schody zewnętrzne kamienne, jednobiegowe, ograniczone od strony wschodniej ozdobnie kutą metalową balustradą z poręczą. Kondygnacja druga dostępna po drewnianych kręconych (zabiegowych) schodach, zaopatrzonych w poręcz.

Elementami kształtującymi kompozycję elewacji w układzie wertykalnym są: osie przepruć okiennych, podkreślone opaskami, ryzalit, wystawka dachu, elementy konstrukcyjne szczytu ryzalitu oraz elementy zabudowy balkonu (balustrada, słupy wspierające dach, łukowate nadproże).
Elementami kształtującymi kompozycję elewacji w układzie horyzontalnym są: prosty gzyms międzykondygnacjowy (pomiędzy cokołem a ścianami parteru), poziomy wyznaczone przez podokienniki i nadproża otworów okiennych, elementy szkieletu konstrukcyjnego szczytu ryzalitu (podwalina, rygiel, oczep), ciąg zakończeń belek stropowych w formie ozdobnych kroksztynów.
Na wyraz architektoniczny tej elewacji ma ozdobny charakter stolarki drzwiowej i okiennej oraz drewniane płyciny z motywem pawiego ogona umieszczone  w obrębie pól pomiędzy podwaliną a ryglem szczytu ryzalitu.
Elewacja północna 7-osiowa (otwory okienne rozmieszczone w dwóch poziomach).
Interesującym elementem, nadającym elewacji charakteru ogrodowego jest konstrukcja werandy. Ozdobnie profilowane słupy stanowią podstawę dla trójpołaciowego daszku oraz balustrady i ażurowego nadproża.

Elementami pierwotnego wyposażenia są żeliwne grzejniki zdobione motywem roślinnym, boazeria w obrębie hallu oraz świetlik umieszczony w obrębie stropu hallu.
Nie zachował się niestety kominek, usytuowany pierwotnie w hallu.

Opracowanie: Anna Baran, Marzena Maćkała
Na podstawie materiałów udostępnionych przez:
- Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Zielonej Górze 
  Delegatura w Gorzowie Wlkp.
- Pracownię Miejskiego Konserwatora Zabytków 
  w Urzędzie Miasta Gorzowa Wlkp.
Fot. Sławomir Sajkowski