9 lutego 2007 r. w pałacyku Grodzkiego Domu Kultury w Gorzowie odbyły się kolejne obchody 15-lecia Teatru Kreatury. Tym razem miłośnicy teatru mieli okazję zobaczyć dwa spektakle: "Salome" w wykonaniu Białego Teatru 
z Olsztyna, oraz monodram "Tancerz Mecenasa Kraykowskiego" 
w wykonaniu Konrada Stali. 

Jako pierwsze zaprezentowały się zaprzyjaźnione z Kreaturami aktorki z Olsztyna - Marta Andrzejczyk, Alicja Andrzejewska, Izabela Mańkowska-Salik i Agnieszka Reimus-Zapadka. "Salome", w oparciu o tekst Jana Kasprowicza, wyreżyserowała Janina Tomaszewska. Białe stroje postaci, białe prześcieradła jako jedyny element scenografii, spektakl mówiący o wewnętrznych sprzecznościach tkwiących w zwyczajnym człowieku, o jego cierpieniu, buncie, a także poszukiwaniu ideału, miłości, spełnienia... Opowieść o niespełnionej miłości Salome do Jana Chrzciciela, dla niektórych - zachwycająca, dla innych - trudna 
w odbiorze, przede wszystkim ze względu na bogaty w symbole modernistyczny tekst 
i podniosły język wypowiedzi. 

Monodram "Tancerz Mecenasa Kraykowskiego", w oparciu o opowiadanie Witolda Gombrowicza, wyreżyserował Przemek Wiśniewski. Jest to opowieść o fascynacji, miłości, adoracji przekraczającej wszelkie normy i konwencje zachowań. Mecenas - człowiek sukcesu, dominujący swą silną osobowością, zdecydowaniem, fascynuje słabego psychicznie Tancerza, powodując tym samym uczucie napięcia, zachowania wymykające się spod kontroli, hołd wobec Kraykowskiego. Miłośnicy teatru zobaczyli intrygi, abstrakcyjne, absurdalne sytuacje, słabość, która spowodowała jednocześnie dominację, gdyż Tancerz poprzez obserwację, obsesyjne uwielbienie i przeniknięcie do życia Mecenasa, więzi go w swej świadomości. Jest to pełna humoru opowieść, doskonale przedstawiona przez Konrada Stalę - aktora, który z Teatrem Kreatury związany jest od samego początku. 

                                                                                    tekst: Marzena Maćkała
                                                                                    fot. Przemek Wiśniewski


Teatr Biały powstał cztery lata temu przy Teatrze Rapsodycznym w Olsztynie. Tworzą go Marta Andrzejczyk, Alicja Andrzejewska, Izabela Mańkowska-Salik oraz Agnieszka Reimus--Zapadka. Ich twórczość jest inspirowana teatrem Mieczysława Kotlarczyka. Stąd mocny nacisk na deklamację i interpretację tekstu. "Salome", w reżyserii Janiny Tomaszewskiej, było pierwszym spektaklem wystawionym przez Teatr. 

"Salome" to nawiązanie do biblijnej historii o pasierbicy króla Heroda Antypasa. Dziewczyna bardzo spodobała się królowi, który obiecał spełnić jej każde życzenie. Ulegając namowom i podszeptom matki zażądała głowy Jana Chrzciciela. Ta historia była dla Kasprowicza pretekstem do umieszczenia w hymnie motywu niespełnionej miłość Salome do Jana Chrzciciela. Wątku nieobecnego w Biblii, lecz bardzo popularnego w dobie modernizmu, na którym oparł monolog Salome do ukochanego. 

Hymny Kasprowicza są napisane językiem niełatwym do zrozumienia dla współczesnego odbiorcy. Aktorki, skupiając swoją uwagę przede wszystkim na tekście, miały dodatkową trudność do pokonania - zrozumienie. Dlatego tak ważna stała się odpowiednia interpretacja głosowa tekstu oraz choreografia. Te składniki musiały wystarczyć, aby oddać nastrój i emocje pozwalające widzowi na intuicyjne odczytanie sensu.
Jedyne rekwizyty to białe prześcieradła, które raz były lustrem, raz wodą, wiatrem… Ważną rolę odgrywa biel, której różnorodność i wieloznaczność doskonale wykorzystuje Teatr. 

Salome to postać rozdarta między buntem przeciw Bogu, a jednocześnie poszukiwaniem transcendentalności, wyższego uczucia miłości. Doświadczona przez cierpienie jest targana sprzecznymi emocjami i pragnieniami. Teatr Biały, przez postać Salome, ukazuje niezmienność i trwałość ludzkiej natury oraz jego zagubienie w świecie.

Drugim spektaklem tego wieczoru był monodram "Tancerz mecenasa Kraykowskiego" 
w oparciu o opowiadanie z debiutanckiego zbioru Gombrowicza "Pamiętnik z okresu dojrzewania". Konrad Stala gra postać działającą wbrew logice i stereotypom. Ogarnięty obsesją na punkcie mecenasa Kraykowskiego, Tancerz ingeruje głęboko w jego prywatne życie. Śledzi, płaci rachunki, stara się wyprzedzać o krok jego myśli i działania. Wysyła anonimy do doktorowej, kochanki mecenasa. Uważa, że ta źle go traktuje, że jest niewdzięczna. Tancerz snuje sieć intryg, aby doktorowa doceniła swoje szczęście, jakim jest zainteresowanie ze strony Kraykowskiego. Gdy oburzony domniemaną obojętnością doktorowej, napotyka ją i mecenasa na schadzce w parku, dostaje ataku epilepsji i ląduje w szpitalu. Gdy już wie, że doktorowa odwzajemnia namiętne uczucia mecenasa, może odejść. Jednak jego obsesja nie mija, jest zbyt słaby, by oprzeć się aroganckiej wręcz sile, pewności siebie i energiczności mecenasa. Nie umie go znienawidzić, więc pozostaje mu tylko kochać go i wielbić.

Jako bis i, jak określił Przemek Wiśniewski, "antidotum na Gombrowicza", Konrad Stala zaprezentował "Szklaną górę" Mrożka.

                                                                                           tekst: Anna Piechocka  
                                                                                           fot. Przemek Wiśniewski